ΟΜΙΛΙΕΣ
Διαβάζοντας ΜΑΡΚΟ ΑΥΡΗΛΙΟ*…
Ο άνθρωπος είναι μέρος του όλου και μαζί συνιστώσα μιας κοινωνίας. Συνεπώς, η κάθε του πράξη είναι συνιστώσα της κοινωνικής ζωής. Το γεγονός αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα: οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να συνεργάζονται, όπως τα μέρη του σώματός τους (πόδια, χέρια,…).
Από εδώ αρχίζει το πρόβλημα…
Τα πάντα γύρω μας βρίσκονται σε κατάσταση μεταβολής και εμείς οι ίδιοι σε συνεχή αλλοίωση και φθορά…
Στο χρονικό διάστημα μεταξύ των δύο σκοτεινών θαλάμων-τη ζωή-ο άνθρωπος σκέπτεται, αισθάνεται και ενεργεί. Από τις εκδηλώσεις αυτές χαρακτηρίζεται η ποιότητα της πορείας του και η εναρμόνισή του με τη λειτουργία της φύσης.
Ο Άνθρωπος πρέπει να περνάει τη ζωή του, κατά το δυνατόν, ανέγγιχτος από την ψευτιά, την υποκρισία, την τρυφηλότητα, την αλαζονεία,…δεχόμενος το τέρμα του σαν μια από τις φυσικές διεργασίες.
Ο άνθρωπος ζει μεταξύ ομοιών του και αναγκαστικά αλληλοεπιδρά μαζί τους. Ποιες στάσεις των άλλων τον γεμίζουν πίκρα και ποιες οι αντιδράσεις του;
Μια συνταγή που έρχεται από το βάθος του χρόνου είναι: κάνε κάθε πράξη σου σαν να ήταν η τελευταία της ζωής σου, απαλλαγμένη από κάθε εμπάθεια…
Το να μην έχεις μυστικά, να μην επιπλήττεις τους άλλους και να κάνεις κτήμα σου την ηπιότητα είναι άνοιγμα στο φως…
Η ανθρώπινη φύση είναι απρόβλεπτη και γι’ αυτό να περιμένεις αχαριστία, κολακεία, έπαινο (!)…και μάλιστα από εκείνους που δεν εκτιμούν τον εαυτό τους. Οφείλει να είναι προσεκτικός σε ό, τι προέρχεται από κάτι που είναι αντίθετο στις αρχές του. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να καταφεύγει στο μικρό χωραφάκι του εαυτού του και να αντικρίζει τα πράγματα με αγάπη, κάνοντας χρήση της λογικής. Αν στο καθετί ενεργεί ακολουθώντας τον ορθό λόγο θα ζήσει ευτυχής…
Ο χρόνος είναι ένα ποτάμι, ένα ρεύμα ορμητικό από συμβάντα κι εμείς η ακρογιαλιά όπου σπάνε ασταμάτητα τα κύματα. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη στιγμές ηρεμίας…
Αλήθεια, πόση ηρεμία κερδίζει όποιος δεν κοιτάζει τι είπε, τι έκανε και τι σκέφτηκε ο διπλανός του, αλλά τον απασχολεί μόνο τι κάνει ο ίδιος ώστε να είναι δίκαιη και αποδεκτή η κάθε του πράξη; Πράξεις μετρημένες και απέριττες με πνεύμα ελευθερίας…
Η πραότητα και η ηρεμία είναι ανθρώπινες στάσεις σε αντίθεση με την οργή και τη λύπη που είναι ένδειξη αδυναμίας. Το μήνυμα είναι: αν κάτι δεν αρμόζει μην το κάνεις, αν δεν αληθεύει μην το πεις…
Ο άνθρωπος αν ξεκόψει από τους συνανθρώπους του θα αποκοπεί από την κοινωνία και αν ξεχάσει την ανθρώπινη συμπεριφορά θα καταστεί βάσανο για τους άλλους. Αλήθεια, πόσο σάπιος και κάλπικος είναι εκείνος που δηλώνει: έχω αποφασίσει να σου φέρομαι με ειλικρίνεια, κάτι που θα φανεί από μόνο του…
Μια παλιά συμβουλή είναι: εκείνα που λέγονται να τα παρακολουθείς λέξη προς λέξη και σε εκείνα που γίνονται να προσέχεις την κάθε παρόρμηση, στην μεν δεύτερη περίπτωση θα βλέπεις ευθύς εξαρχής σε τι αποσκοπούν και στην πρώτη να προσέχεις το νόημα που εκφράζουν.
Το να μέμφεσαι τον εαυτό σου (μεταμέλεια) δεν είναι κακό και το να αλλάζεις άποψη και να ακολουθείς κάποιον που σε διορθώνει είναι ελευθερία…
Ο άνθρωπος πρέπει να δέχεται και να αντιμετωπίζει το καθετί ανάλογα με την αξία του, να ζει τη ζωή του δίχως καταναγκασμούς και χωρίς να βρεθεί στη θέση να νιώσει για τους ανθρώπους αυτό που νιώθουν οι απάνθρωποι για τους ανθρώπους…
Τελικά, η τέχνη της ζωής μοιάζει με την πάλη: σε ετοιμότητα, πατάς γερά για να αντιμετωπίσεις όσα έρχονται πάνω σου χωρίς προειδοποίηση…
Όπως όλα στη φύση έτσι και ο άνθρωπος υπόκειται στη φθορά, που τα σημάδια της είναι ορατά. Έτσι το τέλος της διαδρομής του είναι μια ανάπαυση από τις εντυπώσεις των αισθήσεων, από τις δαιδαλώδεις διαδρομές του νου και από τις φροντίδες της σάρκας…
Χ. Β. Μ/9-10-2023
*Το κείμενο βασίζεται σε αρχές που διατυπώνονται στο: «τα εις εαυτόν»…